Profielwerkstuk terrorisme: Westerse wereld - Islamitische wereld

Inleiding:

Het eind van vorig schooljaar stond in het teken van het zoeken van een onderwerp voor het profielwerkstuk. Al snel kwam ik tot de conclusie dat terrorisme mijn onderwerp zou worden.

De belangstelling voor het fenomeen terrorisme leeft over de hele wereld. Een recenter onderwerp bestaat bijna niet. Na de terroristische aanslagen op Amerika, Spanje, Engeland en zelfs ons eigen land is deze belangstelling alleen maar toegenomen. Dit vond ik interessant en besloot ik mijn profielwerkstuk over terrorisme te houden.

Maar hoe ga ik mijn onderzoek uitvoeren?

Terrorisme is een heel breed onderwerp. Dus moest ik bepalen waartoe ik mijn onderwerp ging beperken. Terrorisme is iets van alle tijden. In eerste instantie is het gericht tegen het gevestigde bemind daaronder verstaan we de koning of president. Later ook tegen de overheid (revolutie, burgeroorlog, guerrilla). Maar wat nieuw is in de 2e helft van de 20e eeuw is dat terroristische groepen zich heel modern gaan organiseren dan hebben we het over de modernste wapens en de nieuwste en beste communicatie apparatuur. Door het nieuws te kijken, de krant te lezen en informatie van internet te halen heb ik mijzelf georiënteerd. Vervolgens besloten om de ontwikkeling in het terrorisme tegen de Westerse wereld centraal te stellen. Onder de Westerse wereld verstaan wij de VS, West-Europa en Australië. Ook beschouwen we Israël deels tot de Westerse wereld, dit land wordt namelijk gesteund door de Westerse wereld. Ik ben tot de volgende hoofdvraag en deelvragen gekomen:

Hoofdvraag:

Wat is de belangrijkste ontwikkeling in het terrorisme tegen de Westerse wereld?

Deelvragen:

1. Wat zijn de belangrijkste Islamitische terroristische gebeurtenissen geweest vanaf München ’72?
2. Wat is de kern van het conflict tussen de Westerse wereld en de Islamitische wereld?
3. Wat is er gedaan aan de bestrijding van terrorisme sinds 11-09-’01?
4. In welke richting moeten we de oplossing voor terrorisme bestrijding zoeken?

De hoofdvraag wilde ik helder houden, maar tegelijkertijd wilde ik ook de mogelijk hebben om hem uitgebreid te behandelen.

Bij de deelvragen wilde ik meer over de geschiedenis van terrorisme te weten komen, maar dan heb ik het beperkt tot de afgelopen 38 jaar. Verder was ik ook erg genteresseerd in wat nou eigenlijk de kern van het conflict is tussen de Verenigde Staten en de westerse wereld. En ook de bestrijding van terrorisme wilde ik aan bod laten komen in dit profielwerkstuk. Vandaar deelvraag twee en drie. Tenslotte leek het mij ook een goed idee om een probleemstellende vierde deelvraag te maken zodat ik daarin ook nog een stukje eigen mening kon geven. Daardoor werd het ook mogelijk om mijn eigen visie naar voren te laten komen.

Veel leesplezier!

Voorkennis

Voordat je begint met het lezen van mijn profielwerkstuk is het misschien handig om eerst even uit te leggen wat terrorisme nou eigenlijk is.

“Terrorisme is het uit ideologische motieven dreigen met, voorbereiden of plegen van op mensen gericht ernstig geweld, dan wel daden gericht op het aanrichten van maatschappij-ontwrichtende zaakschade, met als doel maatschappelijke veranderingen te bewerkstelligen, de bevolking ernstige vrees aan te jagen of politieke besluitvorming te benvloeden. Nederland hanteert bij de bestrijding van terrorisme een zogenoemde brede benadering. Niet alleen de geweldsdaden zelf aanpakken, maar ook het traject dat vooraf gaat aan deze daden.”

Deze definitie is wettelijk vastgesteld.

Het komt erop neer dat onschuldige burgers het slachtoffer zijn van terreuracties.

*http://www.nctb.nl/onderwerpen/wat_is_terrorisme/

Het is moeilijk om het begrip terrorisme goed te duiden want wat voor slachtoffer(s) een ongerechtvaardigde aanslag is wordt door de dader vaak gezien als een gerechtvaardigde actie.

Terreuracties vinden meestal plaats in situaties die door de plegers van daad van legitiem verzet of van principiële uiting wordt gezien. Wat voor de één een terrorist is, is voor de ander een vrijheidsstrijder.

Bij terroristische acties worden onschuldige burgers betrokken. Het kan gaan om één of een paar onschuldige burgers, maar soms ook om tientallen,honderden, of misschien wel duizenden onschuldige burgers.

In de 2e wereld oorlog werden tegen de Duitse bezetters wel aanslagen beraamd; dat waren geen terroristische acties maar verzetsdaden tegen de bezetter.

Individualisme en collectivisme zijn 2 belangrijke begrippen voor het verschil tussen de westerse wereld en de Islamitische wereld het zijn 2 uitersten.

Vrijheidsstrijders in het Westen treden vaak in organisaties op, zoals de IRA in Noord Ierland en de ETA in Spanje.

Radicale moslimfundamentalisten plegen soms in hun eentje een terroristische aanslag; soms met inzet van hun eigen leven.

Die laatste vorm van terrorisme is nogal nieuw in de geschiedenis.

Hoofdstuk 1

Wat zijn de belangrijkste Islamitische terroristische gebeurtenissen geweest vanaf München ’72?

De hele wereld zat aan de buis gekluisterd. 11 september 2001. Een datum die bij iedereen in zijn geheugen staat gegrift als een dag vol haat en verdriet. De wereld heeft natuurlijk al langer te maken met terrorisme maar 11 september 2001 kan wel als terroristisch hoogtepunt, of liever gezegd dieptepunt, worden gezien. Deze dag was voor George W. Bush (toenmalige president van de Verenigde Staten) ook de aanleiding om terrorisme de oorlog te verklaren.

Om even terug in de tijd te gaan. Bijna 38 jaar geleden, 5 september 1972. Ook deze dag zit een groot deel van de wereld vol ongeloof naar de tv te kijken. Een gijzelingsdrama tijdens de Olympische spelen in München. Ook deze dag is niet het officiële begin van het terrorisme, dit is eigenlijk al vele jaren bezig, maar 5 september 1972 wordt door veel mensen wel als een soort “startsein” gezien. Nu is het menens, het was duidelijk dat na vandaag er nog veel aanslagen over en weer zouden volgen en dat wereld vanaf nu onafscheidelijk verbonden zal zijn met terrorisme. Omdat zo’n groot wereldwijd evenement als de Olympische spelen werd “uitgekozen” werd het duidelijk dat de gevoerde strijd tussen Israëliërs en Palestijnen nu wel eens een wereldwijde strijd zou kunnen gaan worden.

De strijd tussen Israëliërs en Palestijnen is al lang bezig. Al aan het einde van de 19e eeuw zijn er veel joden die streven naar een onafhankelijke staat in Palestina als uitweg voor de onderdrukkingen in Europa. In de jaren zullen er nog veel Joden volgen, vanaf 1930 vluchtten er bijvoorbeeld veel joden naar Palestina vanwege het antisemitisme in Duitsland. Tussen 1936 en 1939 vindt de ‘Grote Opstand’ plaats.

Dit is een opstand van Arabieren die protesteren tegen de Joodse immigratie. De Britten die op dat moment de macht hebben in Palestina treffen strenge maatregelen wat betreft de immigratie, maar dit leidt alleen maar tot meer conflicten met de joods-palestijnse bevolking. Na de Tweede Wereldoorlog, in 1947, stemt de Algemene vergadering van de Verenigde Naties in met een plan van de Britten om Palestina in twee delen te verdelen. De joden accepteren dit besluit, maar de Arabieren absoluut niet. Er volgt onmiddellijk een burgeroorlog tussen de Joden en Palestijnen. De joden slagen er in om met geweld een groot deel van de Arabische bevolking te verdrijven en op 14 mei 1948 roept David Ben-Gurion de staat Israël uit. Een dag later vallen ruim 30.000 Arabieren uit verschillende Arabische landen de nieuwe staat in en de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog (ook wel de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 genoemd) volgt. Vanaf dan zullen de conflicten tussen de Israëliërs en Palestijnen doorzetten tot op de dag van vandaag.

In dit hoofdstuk zullen verder de belangrijkste Islamitische terroristische gebeurtenissen vanaf München 1972 worden besproken. Dit was een dag waarop bij de strijd tussen de Israëliers en Palestijnen de wereld werd betrokken. Wat eerst een conflict was tussen twee volken werd nu een conflict op wereldwijd niveau. Vooral door de steun die de Verenigde Staten geeft aan Israël breidt het conflict zich uit.

Terrorisme is natuurlijk niet iets van de laatste jaren maar het is onmogelijk alle gebeurtenissen van de afgelopen eeuwen te betrekken in dit hoofdstuk. Daarom heb ik gekozen voor een periode van ongeveer 35 jaar. Op deze manier kunnen kan ik een beter gedetailleerd beeld geven en ook duidelijk de verschillen en overeenkomsten tussen de aanslagen uitlichten. Reacties van verschillende partijen zullen ook worden toegelicht.

München 1972: Het was de bedoeling om van de Olympische Zomerspelen 1972 vooral “vrolijke” spelen te maken. Op deze manier probeerde Duitsland de dubieuze spelen van 1936 in Duitland waarin Adolf Hitler zijn fascistische ideologie probeerde uit te dragen, te vergeten. Maar vrolijk werden de spelen zeker niet. Op 5 september vallen Palestijnse terroristen van de organisatie “Zwarte September” het onderkomen van een aantal Israëlische atleten binnen. Twee leden van het Israëlisch Olympische team worden hierbij direct vermoord en 9 andere werden gegijzeld. Na lang onderhandelen wordt duidelijk wat de eis van de Palestijnse terroristen is. Het vrijlaten van 234 Arabische gevangenen. Daarbij willen ze een vrije aftocht en een vliegtuig tot hun beschikking. Golda Meir, de premier van Israël laat via de Bondskanselier van Duitsland, Willy Brandt, weten dat zij onder geen enkele voorwaarde onderhandelt met terroristen. Het hoofd van de politie van München, Manfred Schreiber, besluit vervolgens dat er dan een reddingsoperatie, zonodig met geweld, moet volgen. Er volgt op zijn bevel een reddingsoperatie op het vliegveld, maar die mislukt. Er waren pantserwagens onderweg om de gijzelaars van het vliegveld af te voeren, maar omdat een groot deel van de mensen die de gebeurtenissen op tv heeft gevolgd massaal naar het vliegveld gaan, is het onmogelijk voor de pantserwagens om het vliegveld te bereiken.

Verder waren er op het dak scherpschutters gestationeerd maar toen zij het vuur openden, ging er van alles mis. De meeste terroristen konden op tijd dekking zoeken en als reactie op de scherpschutters gooit één van de terroristen een handgranaat in de eerste helikopter met gegijzelden en een andere terrorist begint te schieten op de tweede helikopter waardoor vervolgens alle 9 gegijzelden overlijden.

Als reactie op 5 september 1972, volgen er in de tijd erna heel wat terroristische aanslagen over en weer. Eind Oktober 1972 bijvoorbeeld al, als de leden van de Zwarte September beweging een vliegtuig kapen van de Duitse luchtvaartmaatschappij Lufthansa met als eis om 3 terroristen vrij te laten. Onder zwaar protest van Israël gaat Duitsland hierop in. Als reactie op deze kaping bombardeert Israël vervolgens vier Palestijnse trainingskampen bij Damascus.

In principe is dit een strijd tussen Israëliërs en Palestijnen. Bomaanslagen op scholen in Israël of gegijzelden Palestijnen zijn het gesprek van de dag. Er is sprake van een soort patroon want beide partijen “reageren” op elkaars aanslagen door er vervolgens zelf een te plegen. Ook Frankrijk wordt deels in de strijd betrokken want er volgen in de jaren na 1972 verschillende bomaanslagen in Frankrijk, gepleegd door Islamitische groeperingen.

Opvallend is hoe weinig de Verenigde Staten worden betrokken bij deze strijd. Op 8 september 1974 vind er wel een bomaanslag plaats op een vliegtuig van TWA (Trans World Airlines, een Amerikaanse luchtvaartmaatschappij) met als eindbestemming JFK International Airport. Op deze bomaanslag volgt echter geen directe reactie of volgende aanslag. Deze bomaanslag is mogelijk een reactie van de Palestijnen op de steun van de Amerikanen aan Israël.

Een persoon die bij vrijwel de meeste van Palestijns afkomstige aanslagen is betrokken, is de Palestijnse terrorist Aboe Nidal (1937 – 2002). Hij was toentertijd één van de meest gezochte en gevreesde Palestijnse terroristen ter wereld en wordt verantwoordelijk gehouden voor 90 aanslagen in 20 verschillende landen.

Aanslag op Amerikaanse marinebasis: Op 23 oktober 1983 wordt er een bomaanslag gepleegd op het hoofdkwartier van de Amerikaanse mariniers bij het vliegveld van Beiroet. De aanslag wordt even later opgeëist door Sji’itische extremisten. Er komen in totaal 241 Amerikanen om het leven. De explosieve lagen vermoedelijk in een vrachtwagen, die door Sji’itische extremisten bestuurd werd. Er raakten bovenop de 241 doden ook nog 80 mensen gewond en er was ook grote materiële schade. De mariniers waren in Beiroet omdat ze daar heen waren gestuurd door president Reagan om te helpen bij het beëindigen van de burgeroorlog. Later op die dag volgde er ook een bomaanslag op het hoofdkwartier van Franse parachutisten. Er komen bij deze aanslag 58 Franse soldaten om het leven. Deze aanslag wordt opgeëist door dezelfde Sji’itische extremistische groep.

Boeing wordt gekaapt: Op 14 juni 1985 wordt er een Boeing 727 van TWA met 153 inzittenden door Sji’itische extremisten gekaapt. Het vliegtuig wordt gedwongen om naar Beiroet te vliegen waar zij 39 Amerikanen gegijzeld houden. Het doel van de kaping en gijzeling is de invrijheidstelling van 700 Arabieren door Israël. De gijzeling duurt tot 1 juli en in die tijd blijven alle gijzelaars in leven, behalve één, de Amerikaanse marinier Robert Stretham, hij wordt terplekke geëxecuteerd. Israël geeft toe aan de eisen waardoor vervolgens het vliegtuig wordt teruggevlogen naar het vliegveld van Frankfurt en de gijzelaars vrij worden gelaten.

De Lockerbie ramp: Op 21 december 1988 vind er een terroristische aanslag plaats in een Boeing 747 van de Amerikaanse luchtvaartmaatschappij Pan Am. Het vliegtuig was vanuit Frankfurt op weg naar New York en had net een tussenlanding gemaakt in Londen. Rond 7 uur ‘s avonds verdwijnt het vliegtuig van de radar. Het bevind zich dan nog op 10 kilometer hoogte boven het Schotse Lockerbie. Even later vind er een explosie plaats in het bagageruim waardoor het vliegtuig volledig uiteen wordt gescheurd. Een deel van het vliegtuig komt neer in een woonwijk waardoor behalve alle 259 inzittenden ook 11 mensen op de grond om het leven komen.

Uit het Schotse onderzoek wat volgt komt als eerste naar voren dat deze aanslag een reactie was op 3 juli 1988 waarbij de VS een Iraans burgervliegtuig zouden hebben beschoten met als gevolg dat alle 290 inzittenden daaruit omkwamen. Dit spoor loopt uiteindelijk echter dood en na verder onderzoek wordt er gewezen op twee Libische geheim agenten, Abdel Basset Ali Mohammed el-Megrahi en Al-Amin Khalifa Fhima. Zij zouden er voor hebben gezorgd dat de koffer waarin de bom zat aan boord was gekomen en dus de explosie hebben veroorzaakt. Zij zouden dit hebben gedaan omdat zij bepaalde Libische gevangenen vrij zouden willen krijgen.

Rijtje huizen in LockerbieDe Verenigde Staten houden ook Libië verantwoordelijk, maar volgens hen was deze aanslag een vergeldingsactie omdat de dochter van de Libische leider Muammar Ghadaffi bij een Amerikaans vergeldingsbombardement op Tripoli (hoofdstad van Libië) om het leven was gekomen. Het Amerikaans vergeldingsbombardement had plaatsgevonden omdat zij Libië verantwoordelijk hielden voor een aanslag op een disco in West-Berlijn in 1986. De aanslag boven Lockerbie was volgens hen dus uit wraak van Muammar Ghadaffi gepleegd.

In augustus 2003 erkende de Libische regering de verantwoordelijkheid voor de aanslag boven Lockerbie en gaf daarbij toe bereid te zijn om een schadevergoeding te betalen aan de nabestaanden.

11 september 2001: De dag begon voor al die duizenden werkende mensen als elke andere dag. Niemand had aan zien komen dat vandaag de wereld wel eens zou kunnen veranderen. Toch gebeurde het en zorgde wereldwijd dan ook voor ontzettend veel ophef en ongeloof.

Om kwart voor negen ‘s ochtends lokale tijd begon het allemaal. Het eerste vliegtuig, een passagiersvliegtuig van American Airlines, vliegt in het bovenste deel van de noordelijke WTC toren. Omdat het vliegtuig pas kort daarvoor was opgestegen zaten de tanks nog vol kerosine en volgde er een gigantische explosie. Om 5 minuten over 9 volgde het tweede vliegtuig, een vlucht van United Airlines, die zich in de zuidelijke toren boord. Een paar uur later storten beide torens volledig in en alle mensen die op dat moment nog in het gebouw aanwezig zijn komen om het leven, net zoals 349 brandweermannen en 62 mensen van de politie.

Een half uur nadat het tweede vliegtuig in de zuidelijke toren was gevlogen, boord er een vliegtuig, tevens een vlucht van American Airlines, in het Pentagon, het Amerikaanse ministerie van Defensie in Washington D.C.

Ook een vierde vliegtuig werd die ochtend gekaapt. Dit stortte echter neer in een veld net buiten Pittsburg. De FBI heeft kunnen aantonen uit de transcriptie van geheime opnames uit de cockpit dat één van de kapers de piloot verplichtte het vliegtuig te laten neerstortten om daarmee te voorkomen dat de passagiers verder zouden gaan met het vliegtuig heroveren. Er is aangenomen dat het doel van de kapers in eerste instantie was om met dit vliegtuig een aanslag op het Capitool of het Witte Huis te plegen.

Tijdens de kapingen hebben passagiers door middel van hun mobiele telefoon aan bekenden informatie over de kapers weten door te spelen waardoor op 12 september 2001 door de FBI een lijst naar boven kwam met de vermoedelijke kapers.

Osama bin Laden, één van de leiders van Al Qaida, wordt vanaf het begin verantwoordelijk gehouden voor de aanslagen op 11 september. Verschillende onderzoeken wezen in zijn richting. Onder andere een videoboodschap waarin Osama bin Laden gezegd zou hebben dat de aanslagen “beter” zijn verlopen dan hij had verwacht.

Een tijdje na de aanslagen vraagt de VS aan Afghanistan om te uitlevering van bin Laden aan de VS. Nadat de VS een ultimatum stelde kwamen honderden leden van de Taliban bij elkaar en verzochten zij bin Laden om uit Afghanistan te vertrekken want zij wensten te onderhandelen met de VS. De VS ging daar echter niet op in en Osama bin Laden liet weten dat hij zich alleen zou laten berechten in een Islamitisch land. Hij erkende dus, zonder het letterlijk te zeggen, zijn verantwoordelijkheid voor de aanslagen. Later liet bin Laden via een videoboodschap weten dat er een jihad (betekent in het Islamitisch: strijd) van alle Moslims zal komen tegen “het zionisme en de kruistochten” en ook tegen de Verenigde Staten.

11 maart 2004: In de ochtend van 11 maart vinden er in vier verschillende forenstreinen in Madrid bomaanslagen plaats. Uiteindelijk werden er 13 bommen gevonden, waarvan er 10 tot explosie waren gebracht. Bij deze ergste terroristische aanslag in Europa, sinds de Lockerbie-ramp, komen er 191 mensen om het leven en raken ruim 1400 mensen gewond. De schuld wordt door de Spaanse overheid eerst geschoven in de richting van de Baskische afscheidingsbeweging ETA. De ETA ontkent echter elke betrokkenheid bij de aanslag. Later wordt een cassettetape met Arabische koranverzen gevonden en Al Qaida wordt hierdoor als vermoedelijke dader gezien. Spaanse autoriteiten blijven echter nog enige tijd bij hun standpunt dat de aanslag het werk is van de ETA. Maar een met Al Qaida verwante organisatie, Brigade Abu Hafs al-Masri, eist vervolgens de aanslag op en na het vinden van de cassettetape en uitgebreid onderzoek wordt Al Qaida dus als officiële dader gezien. Als er naar de data wordt gekeken kan ook geconcludeerd worden dat de aanslag toebehoord aan Al Qaida. De aanslag vind precies 30 maanden (2,5 jaar, 911 dagen) na de aanslagen op 11 september plaats. 911 is een veelgebruikte aanduiding voor de aanslagen van 11 september. Van toeval is dus niet meer te spreken. De aanslagen in Madrid zijn het geplande werk van Al Qaida.

7 juli 2005: In de ochtend van 7 juli 2005 kreeg Londen te maken met verschillende explosies. In een half uur vonden er drie ontploffingen plaats in de metro en even later werd een openbare bus het doelwit van een terroristische aanslag. Met 56 doden en ruim 700 gewonden was dit de meest ernstige terroristische aanslag op het Verenigd Koninkrijk sinds de ramp in Lockerbie (1988).

Bij de explosies in de metro’s werd eerst nog uitgegaan van een ernstige stroomstoring maar toen even later een dubbeldekkerbus explodeerde, werd duidelijk dat het om een terroristische aanslag ging. Al Qaida werd al snel als schuldige gezien. Omdat er verschillende aanslagen vrijwel tegelijkertijd plaatsvonden, wezen experts erop dat het daarom als een klassieke Al Qaida aanslag kon worden gezien.

Van klassieke Al Qaida aanslagen kan worden gesproken als de aanslagen de volgende kenmerken bezitten:

• de explosies vinden vrijwel tegelijkertijd plaats;
• er werden vooraf geen waarschuwingen gegeven door de terroristen;
• om de maximale aandacht van de media te trekken wordt een druk tijdstip uitgekozen, zoals de ochtendspits;
• de aanvallen vinden plaats op een druk tijdstip, met als doel om zoveel mogelijk burgers om te brengen.

De aanslag werd ook vrijwel direct opgeëist door Al Qaida. De speciale tak van Al Qaida in Europa plaatst via internet een verklaring waaruit blijkt dat de aanslagen een vergelding waren voor de Britten in Irak. Een deel van de verklaring luidt:

“Wij hebben onze belofte gehouden en een succesvolle militaire operatie uitgevoerd. We waarschuwen eveneens de regeringen van Denemarken en Italië om hun troepen uit Afghanistan en Irak terug te trekken.“

Motieven van Islamitische terroristen:

Islamitische extremisten zien zichzelf natuurlijk niet als terroristen. Zij vinden zichzelf vrijheidstrijders en zeggen dat zij handelen uit naam van een hoger doel wat hen leidt. Ze geloven dat hun God van hen verwacht dat ze hun eigen godsdienst verdedigen door mensen van andere religies of geloofovertuigingen aan te vallen. Ze maken zich niet druk om het verlies van politieke steun omdat in hun gedachte hun God toch altijd aan hun kant zal blijven staan.

Geweld en het ombrengen van burgers die onschuldig zijn is daarbij noodzakelijk om hun doel te bereiken. Zij proberen op deze manier politieke veranderingen er door te krijgen. De vier motieven voor Islamitische terroristen zijn daarom ook extremisme, separatisme, politiek idealisme of hun geloof in een ‘goede zaak’. Islamitische extremisten geloven in het feit dat als beloning voor daden als zelfmoordaanslagen zij als martelaren worden vereerd en dus in het paradijs terechtkomen.

Als eis bij een terroristische aanslag wordt vaak de vrijlating van verschillende gevangenen geëist.

Methoden van Islamitische terroristen:

Het financieren van terroristische aanslagen kost vaak vele miljoenen euro’s. Er is geld nodig voor de training, uitrusting en reizen. Dit wordt vaak gefinancierd door bankovervallen, het losgeld van gijzelingen en valsemunterij. Uit onderzoek is gebleken dat Al Qaida ook een deel van hun geld doorgesluisd heeft gekregen van verschillende liefdadigheidsorganisaties, bedrijven en banken.

De organisatie van islamitische terreurbewegingen gebeurt vaak in verschillende, kleine groepen (cellen). Elke cel bestaat daarbij vaak uit enkele leden. De cellen opereren vaak onder miljoenen mensen en het opsporten is daarom ook haast onmogelijk, verder is er ook zeer weinig of geen contact tussen de verschillende cellen onderling. Zo kunnen grote terreurorganisaties als Al Qaida nooit in één keer worden opgespoord.

Er zijn bij Islamitische terreuracties al verschillende technieken toegepast. Vliegtuigkapingen, schietpartijen in het openbaar, persoonlijke moordaanslagen, ontvoeringen en bomaanslagen. Bommen worden in auto’s, vliegtuigen, treinen of boten geplaatst en verschillende keren ook als raketten afgevuurd. Vaak is er ook sprake van zelfmoordaanslagen waarbij de terroristen zichzelf in een drukke omgeving tot ontploffen brengen.

Hoewel er de laatste tijd veel te doen is geweest om massavernietigingswapens afkomstig van Islmatische extremisten als chemische zenuwgassen of biologische of nucleaire stoffen, wordt er ook vaak nog gebruikt gemaakt van veel simpeler materiaal. Kunstmest is een goedkope, zeer effectieve en vaak gebruikte springstof.

Terrorisme in de media:

Terroristische aanslagen bereiken vrijwel altijd de media. Logisch, vaak overlijden of raken er tientallen of zelfs honderden mensen gewond bij een aanslag. Er zijn op dit gebied echter wel twee verschillende soorten aanslagen te onderscheiden. Het kan gaan om een ‘kleinschalige’ actie die gericht is op het executeren of ontvoeren van één bepaalde persoon of een kleine groep mensen. Hierbij is het dan de bedoeling van de terroristen om mensen te laten zien dat zij het niet eens zijn met het beleid van deze persoon of het kan als waarschuwing gelden. Bij de gijzeling tijdens de Olympische Spelen werden bijvoorbeeld ‘maar’ 9 mensen gegijzeld. Wel waren dit allemaal Israëliërs waardoor duidelijk werd dat dit een aanslag was tegen het gehele Israëlische volk.

Het bereiken van de media is ook altijd het voornaamste doel van de terroristen. Op deze manier kunnen zij een veel groter deel van de mensen bereiken en duidelijk maken wat het doel van de aanslag was. Er worden daarom ook altijd grote gebouwen, drukke tijdstippen en grote evenementen gekozen voor een aanslag. Op deze manier proberen zij hun acties zo spectaculair mogelijk te laten overkomen bij de bevolking en hun boodschap zo duidelijk mogelijk te maken. De media is dus een belangrijk ‘hulpmiddel’ van terroristen. Zo zou volgens de Israëlische premier Benjamin Netanyahu terrorisme afnemen als er niet zoveel aandacht aan geschonken zou worden in de media. Het hoofddoel van de terroristen, namelijk publiciteit, valt dan weg.

Hoofdstuk 2

Wat is de kern van het conflict tussen de Westerse wereld en de Islamitische wereld?

De vele aanslagen tussen de Westerse en de Islamitische wereld zijn niet zomaar in hier terecht gekomen. Er heerst een conflict tussen deze werelden. Een conflict dat nog lang niet zal zijn afgelopen. Er is namelijk al zó lang een conflict dat de werkelijk oorzaak hiervan moeilijk is vast te leggen. Het is van belang vast te stellen wat precies de kern is van dit conflict, om te kunnen kijken wat er zou moeten gebeuren om dit probleem tegen te gaan. Daarom is het ook van belang eerder samengestelde kernen van het conflict tegen elkaar af te wegen.

In dit hoofdstuk zullen verschillende visies op het conflict tussen de Westerse wereld en de Islamitische wereld tegen over elkaar worden gezet. Op welke punten hebben ze gelijk en op welke niet. Er zijn 3 visies uitgekozen die worden vergeleken.

In het westen is men van mening dat ieder individu mag kiezen hoe hij of zij leeft als dit maar binnen de wetsregels past. Welke religie, welke geaardheid of waar je vandaan komt horen in principe geen rol te spelen. De islam is anders. Toen de westerse invloed eind 19e eeuw de islamitische wereld bereikte, als gevolg van het kolonialisme is de islam in veel landen veranderd. Er was verdeeldheid over hoe de westerse invloed werd opgevat. Sommigen, die de westerse wereld accepteerden, probeerden te twee werelden samen te voegen en zeiden dat de islam goed samenging met de westerse wereld, anderen vonden de idealen helemaal niet zo vanzelfsprekend. De groep die zich afkeert van de westerse wereld wordt gezien als moslimfundamentalisten. Niet iedere fundamentalist zet zich af tegen het westen echter ieder die zich wel afzet is wel een fundamentalist. Het afzetten is een tegenreactie op de westerse wereld. Zo denkt Osama Bin Laden over zijn haat tegen de westerse wereld. De liberalen moslims proberen juist de islam te vermengen met de moderne wereld. Zij willen weer terug naar een tijd waarin de sharia flexibeler was en regels ook minder streng waren.

Het eerste punt is ontstaan toen de westerse wereld invloed kreeg in moslim landen en niet ieder dit accepteerde. Maar dit hoeft niet per se haat te creëren. De religie, de islam, schrijft dat de islam iets is van de hele gemeenschap. Vele streven dan ook naar één wereldomvattende islamitische staat. Mensen die niet geloven worden ook wel “kaffer” genoemd. Het zijn deze gedachten, die aangeven dat de islam in principe niet open staat voor andere religies. De manier van interpreteren speelt hier natuurlijk een belangrijke rol bij. Fundamentalisten kunnen dit zien als rede voor geweld, terwijl liberalen dit geweldloos willen oplossen door een gemengde wereld te vormen. Het is ook deze verscheidenheid die er voor zorgt dat niet iedere moslim een terrorist is, maar wel de kans schept om terroristen, of vrijheidsstrijders, te laten voortkomen uit de islam. Want wat wij terroristen noemen, zien zij als vrijheidsstrijders die vrijheid willen zonder de westerse wereld.

Radicale Imams:

Ashfin Ellian, een (ex-) moslim en rechtsgeleerde is van mening dat het moslimterrorisme alleen te bestrijden is door een open en kritisch debat te voeren over de islam. Zo kunnen we van mekaar leren en vooroordelen verhelpen. Het echte probleem zit volgens hem bij de politieke islam. De aanhangers van de politieke islam zijn de grote vijand van de gewone moslims. Omdat die het imago van de islam negatief aantasten. Net zoals je de katholieken niet moet verwarren met het katholicisme, moet je moslims niet met de islam verwarren. Niet elke aanhanger van het katholicisme doet wat er precies staat in de bijbel of wat de paus zegt. Hetzelfde geldt voor aanhangers van de islam, daar zitten ook verschillen bij. De meesten zijn normale mensen, die hard werken om hun kinderen een toekomst te geven.

Als aanhangers van de politieke islam de macht grijpen wordt het leven ondraaglijk, zoals we kunnen zien in Iran en Afghanistan. De politieke islam claimt de absolute waarheid en controle over het leven van alle mensen. Dit in tegenstelling tot de democratie van de Westerse wereld.

Volgens Ashfin kan dit worden voorkomen door ervoor te zorgen dat jongeren zich niet bij hun zoektocht naar de islam opsluiten in de politieke islam. Deze jongeren worden benvloed door radicale imams, en dat moet worden tegengegaan.

Eigenlijk geeft Ashfin de schuld aan de radicale imams die er voor zorgen dat jongeren aanhangers worden van de politieke islam, en dat is de basis voor een conflict. De politieke islam laat geen plaats over voor mensen die anders denken. Dit terwijl de vrijheid van meningsuiting bij velen zo belangrijk is. Ashfin Ellian zoekt de oplossing bij de nieuwe generatie radicale moslims, en het opkomen daarvan probeert hij te voorkomen.

Het zijn inderdaad de radicale moslims die voor veel problemen zorgen, niet de doorsnee moslim. Ook zijn het inderdaad de radicale imams die deze boodschappen doorgeven. Echter om dit op te lossen is het houden van een open en kritisch debat geen oplossing. Want wie praten er dan op zo’n debat. Wie kijken ernaar, wie heeft de leiding. Het is een onrealistisch doel. Bovendien wordt een debat meestal gevoerd door mensen die bereid zijn erover te praten. Maar radicale moslims en imams zijn dat niet. Die willen niet omgaan met mensen die anders denken. Het is dus niet mogelijk dit debat te org